Deze muziek lijkt uit een verre, zweverige wereld te komen, maar een duister kantje dreigt om de hoek. Het debuutalbum van Brent Beukelaer, Heen Zonder Woord is echte poëtische kleinkunst. Het bewijst dat simpel Nederlands toch zo mooi kan zijn, zeker in deze stijl.
Je sluit je ogen en je krijgt een heel verhaal voor je te zien.
De meeste mensen mensen zullen Brent Beukelaer kennen van zijn bijdrage aan de band The Radar Station, waarbij hij verantwoordelijk is voor de zang. De groep won in 2020 nog De Nieuwe Lichting van StuBru. Maar Beukelaer is ook van 2009 tot 1017 frontman geweest van de voorligger van de Radar Station: Barefoot And The Shoes, waarmee hij toen al verschillende prijzen binnenhaalde. Na 2017 werden de kaarten van de band opnieuw geschud en kreeg hij een andere naam: The Radar Station.
Maar nu kiest Brent Beukelaer ervoor om er nog een solocarrière bij te doen. Hij houdt de stijl van de indiefolk van The Radar Station in het achterhoofd, maar doet er toch zijn eigen ding mee en schakelt ook over naar het Nederlands. Beukelaer liet voor het eerst zijn solowerk horen met de single De Uitgelezen Man, dat ook op het album te horen is. Als je dat liedje beluistert en je sluit je ogen, krijg je een heel verhaal voor je te zien.
Het zouden allemaal titels van boeken kunnen zijn.
Het album lijkt wel een boek met allemaal korte verhaaltjes. Elk nummer heeft zijn eigen verhaal en wordt prachtig overgebracht door Brent Beukelear. De tekening die je op de cover ziet, is eigenlijk heel het album in één beeld gegoten. Die tekening is ook simpel en dat past enorm goed bij de stijl van de liedjes: klein, simpel maar ook heel poëtisch en sprookjesachtig. Je kan je eigen fantasie gebruiken om zo een beeld voor je te krijgen en dat is heel fijn. Het doet mij een beetje denken aan de Nederlandse Herman Van Veen en Boudewijn De Groot. De manier van vertellen komt erg overeen en ook de stijl van liedjes zou je naast elkaar kunnen leggen.
Het nummer dat mij het meeste doet is Oerwoud Van Niks. Je doet je ogen dicht en het lijkt wel of je echt in een duister oerwoud terecht komt. De muziek heeft iets exotisch in zich, vermengd met wat duisternis. De zin “Het donker betekent enkel en alleen de afwezigheid van licht”, vind ik prachtig. Het is zo simpel gezegd, maar dat maakt het juist zo goed. De simpelheid van het woord blijft zo mooi, zeker in het Nederlands. Het liedje bouwt ook heel mooi naar een climax op het einde. Het begint heel klein, dan groeit het naar het einde toe, om helemaal op het laatste terug stil te vallen. Echt zoals een verhaal dus.
De stem van Brent Beukelaer is enorm geschikt voor dit soort muziek. Het is een heel aangename, diepe en lage stem die veel warmte in zich heeft. De stem zweeft over de nummers heen omdat Beukelaer heel licht en fragiel zingt, wat de storytelling nog extra versterkt. Ook vind ik de titels van alle songs echt heel sprekend. Als Een Krekel In Frankrijk, De Schemering, De Verwelkoning… het zouden allemaal titels van boeken kunnen zijn.
Je kan een beetje in gedachten verzinken
Als een nummer mij kan raken met de storytelling, kan het niet anders dan een top nummer zijn. Dat is het geval voor heel het album, het is zo mooi verteld dat ik er gewoon geen genoeg van krijg. Ik zie mezelf naar dit album luisteren als ik op de bus zit. Op dat moment kan je een beetje in gedachten verzinken en dan past zo’n verhalend album daar perfect bij. Alles klopt aan dit album: de cover, de titels, de muziek… het zijn allemaal elementen die de eigen stijl van Beukelaer accentueren. Een stijl die je niet vaak tegenkomt en die zo eigen is dat niemand ze ook snel zal nadoen. Ik heb de smaak echt helemaal te pakken en ik snak al naar meer.
Wil je deze artiest graag eens live zijn muzikale verhalen zien vertellen, dat kan. Op vrijdag 1 oktober zal Brent Beukelaer in Amor, een zaal verbonden aan De Roma, zijn muziek komen spelen.
Op z'n Belgisch 